«غافل»

 روزی که درفصل بهاران بودیم

 گل به دست میان لاله زاران بودیم

 گل می گفتیم وگل می شنفتیم

 مغرور پی مرور روزگاران بودیم

             آنروز ماغافل از تندباد وزمستان بودیم

 وقتی سفر عشق را با تو آغاز کردم

 روزنه ی امید به روی خود باز کردم

 سفری به عمق رویاهای قشنگ

 رفتنی به سوی «ما»شدن

 سفری به اوج آرزوهای قشنگ

              آنروز ما غافل از ره زودپایان بودیم     

 آنگاه که من تو بر موج سوار بودیم

 از مردم حسود شهرمان کنار بودیم

 دریا آرام ومهربان بود

 غذای ما نان خشکمان بود

 با آب دریا خیس می کردیم ومی خوردیم

  ماهی ومرغ دریا نیز

 بر سفره ی کوچک ما مهمان بود

 آب شور دریا را

 با عطر بوسه نوش می کردیم

 با دستان کوچک خود،پاروزنان

 موج دریا را شاعرانه گوش می کردیم 

              آنگاه ماغافل از گرداب وطوفان بودیم

 آن شب که آغوشم میزبان تنت بود

 تنم آغشته زعطرجانان تنت بود

 کنج لبت سوخت لبم

 هرم تنت سوخت تنم

 که شانه به موی تو زدم

 گه بوسه به روی توزدم

 آن شب زیبا بود

 شاید رویا بود

               آن شب ما غافل از طلوع وبامدادان بودیم

 افسوس که ایام خوش وصل

              ما بی خبر از هجر وغم هجران بودیم

         سال سرایش۱۳۷۳  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: