«بازگشت»

از دل يك دشت گذشتيم

بر لب يك رود نشستيم

حادثه ي تلخ حيات بود كه مي رفت

آنگه بريديم گسستيم

كودكي كوچه ي شفاف ولطيفي بود

كه در آن دويديم

با شوق پريديم

از اسب چوبين چو فتاديم

در چادر مادر خزيديم

پاي صحبت استاد چو نشستيم بگفتا:

زندگي سيب قشنگي است

يا كتابي است كه خوانديم

در دل خنديديم وگفتيم:

زندگي نه سيب قشنگ است

ونه كتابي است كه خوانديم

زندگي همين است كه درآنيم

در پي يك جرعه حقيقت دويديم

رسيديم سراب بود

در طپش گوشه نگاهي خزيديم

پريديم كه خواب بود

بر او دل چو بستيم

فارغ از خود شديم واز غير گسستيم

دل داديم واز دل بريديم

بيهوده رهي بود كه درآن دويديم

در قايق نشستيم به گرداب  شكستيم

آرام به ساحل نگريستند وبر ما نگريستند

بعد از اين عهد كنيم

حرمت عشق بداريم

در شوره زار بذر دوستي نكاريم

گل احساس چو خشكيد

بر او نگرييم،نباريم

               1377

اين منم(محمد عبا س زاده)وبچه آهويي كه برايش مادري كردم سال 1381

            «............؟»

بخوان بامن تو اي مرغ شبانگاه

درون اين شب تاريك هول انگيز

در اين گاهي كه من افسرده حالم

در اين گاهي كه هر آنش،

به دل بيم هجوم لشكر حزن است

ومن دركنج اين زندان تنهايي،

زدرد خويش مي نالم ومي خوانم

بگو بامن از آن رازها كه مي داني

بگو در خلوت شب ها چه مي بيني

كه بي پروا زجغد شب

زسوز دل مي نالي و مي خواني

بگو آغاز يك دانه كجا بود؟

بگوپايان يك پيچك كجا هست؟

بگو در مردار كرم ابريشم،چه رازي هست پنهان؟

كه بعد از مرگ او

يكي پروانه ي زيبا زمردارش برون  آيد

بگو وقتي كه پروانه دلش چون من مي گيرد

غم خود در كدامين گل مي شويد؟

بگو از دشت ديروز چه مرداني گذر كردند؟

بگو در جاده فردا كدامين مرد خواهد مرد؟

بگو با من درون اين شب سنگين وحشت زا

جوابي بر هزاران پرسش مبهم

كه چون اوار تنهايي فرو مي بلعدم در خود

جوابي گو وزين پوچي رهايم كن

حقيت را نشانم ده

ازاين اندوه تنهايي جدايم كن

بگو بامن بگو اي مرغ حق

تو هم شايد چو من ماتي وحيراني

كه تا پاسي به صبح مانده

زسوز دل مي نالي و مي خواني

             1377

                         «يار من»

     جونكه يارم بگشود آن لب شيرين به سخن

     باغ گل جلوه نمود زان صنم غنچه دهن

    بس خجل شد وزخجلت سر تعظيم نهاد

    سرو رعناي مراچونكه بديد سرو چمن

     يار من چون بخرامد به چمنزار صفا

     سعي بيهوده چرا مي كند آهوي ختن

     هر كه دوشينه شبش بي مي ومعشوق گذشت

     او نداند كه چه رفت در دل شب بر دل من

     يار من باده به دست ولب او بر لب من

     آنچنان شد كه نگويم ونيايد به سخن

     نازنينا،صنما جامه مكن از تن خويش

     چون بود چشم طمع در پي سيمينه بدن

     هر كه زد لاف رفاقت نشود لايق دل

     ساكن باغ و گلستان نشود زاغ وزغن

    عاشقي ني به سخن باشد وني لاف گزاف

    بايدش جان بدهد بر سر جانانه چو من

                        سرآيش1386

اين گربه هم داستان داره 

قبل از ازدواج گربه اي داشتم بنام «ملوس»

كه خيلي اورا دوست داشتم اما وقتي ازدواج

كردم ديگه  جاشو ملوسك گرفت وپدرم كه از

همان اول با بودن يك گربه در خانه بعلت

مسايل شرعي مخالف بود از فرصت استفاده

كرد واورا در كيسه اي گذاشته وبسمت

شمال شهر تقريبا شش كيلومتري خانه ما

برده ودر كنا ر امام زاده سيد مرتضي رها

مي كند اما در كمال تعجب در يك صبح زود

دقيقا بعد از يك ماه سروكله ي او در خانه ما پيدا شد ولي با بدني لاغر وپر از كنه حدود يك هفته به او رسيدگي

كردم و او نسبتا سر وحال شده بود باز پدرم در نبود من اورا بسمت ديگر شهر حدود 5 كيلومتري خانه ما مي برد

وگربه اين بار بعد از يك هفته با پشت سرگذاشتن چندين كوچه وخيابان ياز هم به خانه برگشت  ولي بار سوم اوديگه

نتوانست برگرد چون پدرم اورا در روستايي به يكي از دوستانش سپرده بود