آبشار كريز

منطقه كردشگري روستاي كريز

                                                                                                     «تنگل آب» 

  «سال های ویرانی»

      در این سال ها

     که هیچ کس غم نمی کاهد زدل هامان

     وهیچ کس ره نمی جوید به ژرفامان

     در آین سال ها

     که دیگر هیچ نگاهی با نگاهی در نیامیزد

     ودیگر هیچ کلامی با کلامی جفت نمی گردد

     همه آشفته و حیران

     همه تنها وسرگردان

     دگر از باغ لب هاشان

     سلامی بر نخواهد رست

     سلامی هم بگوییشان

     جوابت را نخواهند گفت

      هنوز بازار عشق وعاسقی گرم است

      ولی کالایشان از نوع نیرنگ است

     از جنس تزویر

     بس لیلای صد مجنون

     بسی فرهاد بی شیرین

     بسی بیژن به چاه صد هزار اندوه

     به امید منیژه جانشان بر باد رفته

     هزاران چوبه دار است پیدا

     دريغ وصد دریغ از منصوری که بر دارش بیاویزند

     قنازی ها به کنج لک خزیدند

     وکلاغان بر منار هر سپیداری

     وقیحانه غزل خواندن بنا کردند

     وگل ها زین همه اندوه بپژمردند

     وخشکیدند

      دراین سال ها

     که هیچ کس غم نمی کاهد زدل هامان

     وهیچ کس ره نمی جوید به ژر فامان

     همان بهتر که برچینیم بساط عاسقی ها را

     ودرخیزیم به کنج عزلت تنهایی هامان

     وبر گرد مزار خویش بنشینم

     وبگرییم هر چه اندوه است

     به امید دگر سالی

     که به باشد از این سال وزان سال ها

                      سرایش۱۳۷۹

    «خزان عمر»

اي دريغا شدخزان ايام عمر

خور ما برچيد بساط از بام عمر

ني بچيديم ماگلي از باغ عشق

ني لبي شد تازه از اين جام عمر

هل رأيت ما رأيت في الفراق

كلما امضيت في اوهام عمر

هركه ديدم در پي صيدي دوان

بي خبر زانكه فتاد در دام عمر

اين همه افسانه وافسون چرا

بهر چند روز زندگي با نام عمر

بگذرد دوران ما چون برق وباد

آه ازاين فرجام بد فرجام عمر

فكر فردا را نما غافل چرا

پخته كي گردد كه گرددخام عمر

        سرايش1386

 
 
 
    آرامش درشب
 
 
شب، آرام
 
من درخواب،تو در خواب
 
یک نفر وداع می گوید
 
آغوش گرم زن
 
آغوش نرم رختخواب
 
گام بر می دارد
 
از کنار یکدانه کودک، آرام،آرام
 
میان رفتن وماندن
 
تنها طنابی است فاصله
 
ودر انتهای اندک فر صت خویش
 
طناب را می آویزد
 
بر حلقوم سرد زندگی
 
 
شب، آرام
 
من درخواب،تو در خواب
 
نامردی در تاریکی شب
 
فرو خسبیده است
 
بر فراز عفت یک زن
 
بسان جغد شوم شب
 
به روی طعمه مغلوبه ی خویش
 
می ساید چنگ ودندان را
 
 
شب، آرام
 
من درخواب ،تو درخواب
 
سربازانی در فراسوی مرزها
 
تا رسیدن به ساعتهای زوج خوش خواب
 
پاس می دارند ثانیه ها را
 
خواب خوش نامزد
 
خواب خوش فرزند
 
خواب خوش مادر
 
 
شب، آرام
 
من درخواب،تودر خواب
 
دز زیر چرخ یک ماشین
 
برسطح تاریک یک جاده
 
نقش می گردد یک خارپشت
 
می میرد یک سک
 
جان می دهد یک گربه
 
 
شب آرام
 
من در خواب،تو در خواب
 
رئیس جمهور وقت ظلم
 
طرح جنگ می ریزد
 
به روی کشوری مظلوم
 
پروفسوری نابالغ
 
علم را درون بمب می کارد
 
دزدی از دیوار فقارت می رود بالا
 
زنی به دست شوهرش می شود مقتول
 
زنی دیگر برای نان چند فرزند خود
 
به حراج می گذارد پیکرش را
 
وچه ارزان می کند حراچ
 
دراین بازار پررونق
 
گران کالای جانش را
 
 
 
شب، آرام
 
من بیدار،تو بیدار
 
تو اندوه می گریی
 
بر مزار خاطرات رفتگانت
 
جیر جیرک درپای بوته ی گل
 
در موزیک دلگیر شبانه
 
بدرود می گوید قطرات سرداشکت را
 
ومن نیز
 
از لابلای رود پیچ درپیچ سیم ها
 
غرق می گردم
 
در گرداب گریه های بی صدای تو
 
اندوه تورا مرزی نیست
 
اما بر گرد باغ آرزوهای سرابت
 
پرچینی است به بلندای تنهایی من
 
ومن عکس تنهایی ام را
 
از قاب کهنه ذهنم برمی دارم
 
وبر تکه ای کاغذ می آویزم
 
وبه گربه ای خوشبخت می اندیشم
 
 
شب،آرام
 
من بیدار،تو بیدار
 
همه بیدار
 
شب زایشگاه حوادث های بسیار است
 
شب،پناه نامردان بیشمار است
 
شب.....
 
سب.....
 
شب.....
 
نمی دانم چرا بچه گنجشگ های من
 
همیشه می مردند به شب
 
نمی دانم چرا در صبح می آید صدا
 
از بلند گوی بلند مسجد جامع
 
که دیشب یک نفر بدرود گفت
 
 
دار تنگ فانی را
 
نمی دانم چرا محکوم اعدامی
 
به شب آویز می گردد به دار
 
نمی دانم چرا درشب.....
 
نمی دانم چرا درشب.....
 
نمی دانم چرا درشب.....
 
 
         سرایش1375