«يار من»

     جونكه يارم بگشود آن لب شيرين به سخن

     باغ گل جلوه نمود زان صنم غنچه دهن

    بس خجل شد وزخجلت سر تعظيم نهاد

    سرو رعناي مراچونكه بديد سرو چمن

     يار من چون بخرامد به چمنزار صفا

     سعي بيهوده چرا مي كند آهوي ختن

     هر كه دوشينه شبش بي مي ومعشوق گذشت

     او نداند كه چه رفت در دل شب بر دل من

     يار من باده به دست ولب او بر لب من

     آنچنان شد كه نگويم ونيايد به سخن

     نازنينا،صنما جامه مكن از تن خويش

     چون بود چشم طمع در پي سيمينه بدن

     هر كه زد لاف رفاقت نشود لايق دل

     ساكن باغ و گلستان نشود زاغ وزغن

    عاشقي ني به سخن باشد وني لاف گزاف

    بايدش جان بدهد بر سر جانانه چو من

                        سرآيش1386

        «  عاشق ومعشوق»

     كفر وايمان كي به هم محرم شود

     باز وقمري درقفس همدم شود

     عاشق ومعشوق چون روز است وشب

     كي تواند روز وشب در هم شود

     گو به گل ناز كم كن كز نازتو

     كي زخواهش هاي بلبل كم شود

     هر كه عاشق شد ندانست عاقبت

     غرقه در درياي صد ماتم شود

     خون دل ها خورده است فرهاد ولي

     كي لب شيرين اسير غم شود

     آتشي بر جان زده است سوداي دوست

     آتشي بايدكه او مرهم شود

     من ندانستم كه ازاين باغ بهشت

     هر كه او رانده شده است آدم شود

                سرآيش 1386