«امام حسين»

خون حسين تيزتر، از تيغه ي شمشير بود

نام حسين روشني، بر دل دلگير بود

نور دو چشم رسول،زاده زهرا حسين             

روز جزا بر همه،شافع وذستگير بود                            

حضرت عشق است حسين،قافله سالار دل

ياد لبش برلب كودك و هم پير بود

آب فرات تا ابد ،گشته خجل از لبش

رود فرات تشنه ماند،گر چه زآب سير بود

بهر نجات همه،كشتي نوح است حسين

نور هدايت همي، بر زبر و زير بود

پور علي هست حسين،خاك حريمش شفا

هر كه از اين خاك نداشت،در پي اكسير بود

در غل و زنجير رود، هر كه اسيري رود

هر كه اسير است به او ،بي غل وزنجير رود

شاه دو عالم بود،خون خداوندگار

دل كه نبود عاشقش،مردن او دير بود

                                     1386

 چرا با ما چنين كردي ورفتي

دل مارا غمين كردي ورفتي

هزاران آسمانم آرزو بود

اسير اين زمين كردي ورفتي

كبوتر گشتم و بر گرد بامت

بدون دانه افتادم به دامت

مرا آزاد نكردي زين قفس تو

نه نوشاندي يكي جرعه زجامت

دواي درد هر بيگانه بودي

رقيبان راچراغ خانه بودي

براي من فقط دام وفقط دام

براي نارفيقان دانه بودي

محبت كردم ومهري نديدم

زباغ تو بجز خارش نچيدم

نكردي رحم بررخسار زردم

نه شرمت آمد از موي سفيدم

خدا را مي پرستي يا صنم را

عرب،آيين داري يا عجم را

به هر دين و به هر آيين كه هستي

دگر نشكن دل وعهدوقسم را 

                                1391