«باغ»

مرا به باغ ببر

شاخه لبريز شكفتن شده است

فرصتي است براي رستن

با باغ همراه بايد شد

با گياه بايد رست

با ساقه بالا بايد رفت

با شكوفه بايد شكفت

لحظه ها رابه شاخه بايد بست

بلبل سجده به گل برده است

كلاغ را تسليتي بايد گفت

مرا به باغ ببر

ديدن داردسرك پروانه

از باغ به باغ،از گل به گل

ديدن دارد خواهش پيچك ز درخت

ديدن دارد عرق شرم علف

ديدن دارد طپش نبض گياه

مرا به باغ ببر

اتاق مسموم تنهايي است

ديوار بهانه اي نيست براي ماندن

همه چيز جريان دارد در باغ

جريان دارد گل،سايه،درخت

جريان دارد چهچه بي وقفه بلبل

جريان دارد بودن من، تو،عشق

جريان دارد خدا

در ذهن شكوفه ميوه تابستان است

نكند باغ فرو افتد از انديشه صبح

نكند حس نكنيم لحظه شبنم را

باغ فلسفه ي آمدن ورفتن ماست

نكند ساده بگيريم برگ درخت را

نكند سير نكنيم

از شاخه ي خشك تا شاخه ي خشك

                                             فرورين 1375

                         «از نو»

          وقت آنست يكي قصه زنو ساز كنيم

          سمت ميخانه رويم عقده زدل باز كنيم

         گر فلك بار دگر باز جوابم كند

         جنگ ،با چرخ فلك يكسره آغاز كنيم

         با حسودان دغل دم زرفاقت نزنيم

         ما زكوته نظران،جمله نهان راز كنيم

        گر كه آن يار بسي با دل ما ناز نمود

        ما بسي عشق بر آن دلبر طناز كنيم

         او كه در دام دلش جاي نداده است مرا

         بهر يك دام دگر باز كه پرواز كنيم

         چون كه در باغ دلش جاي، دگر نيست مرا

         ما كه در باغ دگر، فكر هم آواز كنيم

         اي كه آسوده نشتي تو در اين كنج قفس

         ما برآنيم ،يكي قصه زنو ساز كنيم

                                                   ارديبهشت1384