«تقديم به تو كه هميشه

براي من تمام نشدني هستي»

هر گه كه باز آمدي،دوباره آغاز شدم

قفل قفس شكستم، باز پر پرواز شدم

دوباره زنده كرده اي،آتش عشق درون من

با عشق آتشينت،عمريست كه دمساز شدم

چون گل نوبهاران، خنده زدي به روي من

شور شدم شوق شدم،تن همه آواز شدم

شعر وترانه مي شود،واژه به واژه ياد تو

زير هجوم واژه ها،باز غزل باز شدم

روح دگر دميده اي،در همه ي وجود من

من به طرب آمدم،نغمه شدم ساز شدم

شوق تو جلوه گر شد،در همه ي خيال من

راز شدم رمز شدم،محرم هر راز شدم

جام جهان گر نريخت،باده ي نابش به كام

مست توام فارغ از،شراب شيراز شدم

 گر تو وتقدير قضا،از كف من برد ترا

باز به شوق در ره،كوي تو طناز شدم

                                                                       ارديبهشت1392

                                «آرزو»

           بگذار که درسایه ی گیسوی تو آرام بمیریم

           ناخورده یکی دانه،به صد شوق دراین دام بمیریم

          عمریست که آواره ی این کوچه وبازار توهستیم

          از سفره احسان تودور است که بد نام بمیریم

          ما بر سر هر بام  نشستیم وسرانجام پریدیم

          تقدیر چنین است که بر گوشه ی این بام بمیریم

          ما بنده ی عشقیم وعشق خاطره ی سبزحیاط است

          باشد که از این عشق جگر سوز تو هر شام بمیریم

         ما تشنه ی یک جرعه از آن جام گوارای تو هستیم

         میخانه تو باشی وما تشنه از آین جام بمیریم‌‌؟

         ما مرغ خیالیم که جزقاف وصال تو نخواهـیم

         نـگذار که دربـاغ تمنـای تو ناکـام بمیریــم

                                سرایش۱۳۸۰

                 «تقدیر من»

باز رسید ازگرد ره بوی بها ر

من ولی پاییزی وزردم هنوز

سینه ها لبریز عطر عاشقی است

من ولی افسرده وسردم هنوز

من بهارم سال هاست

در هجوم باد وطوفان مرده است

کودک نورسته ی عشق مرا

گرگ بدفرجام عصیان خورده است

چند گاهی است که در کنج دلم

لانه کرده است مرغ حزن آلود شب

آن یکی ناخن فشرده است روی چشم

آن یکی دیگر نهاده است روی لب

هر کجا من می روم در روز شب

سایه ای آید بدنبالم مدام

چونکه خوب خیره شوم بینم که او

درد تنهایی است،مرا خواند بنام

دست من خالی شد از بود ونبود

قلب من با درد وغم گشته است قرین

خنده کردن رفته است از یاد من

گریه ام با سوز و آه گشته است عجین

این چه تقدیری است که این گونه مرا

همنشین یاس حرمان کرده است

ره به رویم بسته است از پیش وپس

او مرا از ریشه ویران کرده است

من در آغاز رهم

لیک پاهایم زرفتن مانده است

 می کشد هر سو مرا این سرنوشت

لاجرم باید روم هر جا مرا او خوانده است

کاش مرا هرگز نمی زاد مادرم

تا چنین افتم به گرداب عذاب

هر چه می جویم نمی یابم پناه

تا رها گردم ازاین بخت خراب

با تمام درد و اندوهم هنوز

چشم به صبح روشنایی دوخته ام

یک نفر می خواندم ازراه دور

آشناست او با درون سوخته ام

                             سرایش۱۳۸۰