آبشار كريز

منطقه كردشگري روستاي كريز

                                                                                                     «تنگل آب» 

  «سال های ویرانی»

      در این سال ها

     که هیچ کس غم نمی کاهد زدل هامان

     وهیچ کس ره نمی جوید به ژرفامان

     در آین سال ها

     که دیگر هیچ نگاهی با نگاهی در نیامیزد

     ودیگر هیچ کلامی با کلامی جفت نمی گردد

     همه آشفته و حیران

     همه تنها وسرگردان

     دگر از باغ لب هاشان

     سلامی بر نخواهد رست

     سلامی هم بگوییشان

     جوابت را نخواهند گفت

      هنوز بازار عشق وعاسقی گرم است

      ولی کالایشان از نوع نیرنگ است

     از جنس تزویر

     بس لیلای صد مجنون

     بسی فرهاد بی شیرین

     بسی بیژن به چاه صد هزار اندوه

     به امید منیژه جانشان بر باد رفته

     هزاران چوبه دار است پیدا

     دريغ وصد دریغ از منصوری که بر دارش بیاویزند

     قنازی ها به کنج لک خزیدند

     وکلاغان بر منار هر سپیداری

     وقیحانه غزل خواندن بنا کردند

     وگل ها زین همه اندوه بپژمردند

     وخشکیدند

      دراین سال ها

     که هیچ کس غم نمی کاهد زدل هامان

     وهیچ کس ره نمی جوید به ژر فامان

     همان بهتر که برچینیم بساط عاسقی ها را

     ودرخیزیم به کنج عزلت تنهایی هامان

     وبر گرد مزار خویش بنشینم

     وبگرییم هر چه اندوه است

     به امید دگر سالی

     که به باشد از این سال وزان سال ها

                      سرایش۱۳۷۹

    «خزان عمر»

اي دريغا شدخزان ايام عمر

خور ما برچيد بساط از بام عمر

ني بچيديم ماگلي از باغ عشق

ني لبي شد تازه از اين جام عمر

هل رأيت ما رأيت في الفراق

كلما امضيت في اوهام عمر

هركه ديدم در پي صيدي دوان

بي خبر زانكه فتاد در دام عمر

اين همه افسانه وافسون چرا

بهر چند روز زندگي با نام عمر

بگذرد دوران ما چون برق وباد

آه ازاين فرجام بد فرجام عمر

فكر فردا را نما غافل چرا

پخته كي گردد كه گرددخام عمر

        سرايش1386

 
 
 
    آرامش درشب
 
 
شب، آرام
 
من درخواب،تو در خواب
 
یک نفر وداع می گوید
 
آغوش گرم زن
 
آغوش نرم رختخواب
 
گام بر می دارد
 
از کنار یکدانه کودک، آرام،آرام
 
میان رفتن وماندن
 
تنها طنابی است فاصله
 
ودر انتهای اندک فر صت خویش
 
طناب را می آویزد
 
بر حلقوم سرد زندگی
 
 
شب، آرام
 
من درخواب،تو در خواب
 
نامردی در تاریکی شب
 
فرو خسبیده است
 
بر فراز عفت یک زن
 
بسان جغد شوم شب
 
به روی طعمه مغلوبه ی خویش
 
می ساید چنگ ودندان را
 
 
شب، آرام
 
من درخواب ،تو درخواب
 
سربازانی در فراسوی مرزها
 
تا رسیدن به ساعتهای زوج خوش خواب
 
پاس می دارند ثانیه ها را
 
خواب خوش نامزد
 
خواب خوش فرزند
 
خواب خوش مادر
 
 
شب، آرام
 
من درخواب،تودر خواب
 
دز زیر چرخ یک ماشین
 
برسطح تاریک یک جاده
 
نقش می گردد یک خارپشت
 
می میرد یک سک
 
جان می دهد یک گربه
 
 
شب آرام
 
من در خواب،تو در خواب
 
رئیس جمهور وقت ظلم
 
طرح جنگ می ریزد
 
به روی کشوری مظلوم
 
پروفسوری نابالغ
 
علم را درون بمب می کارد
 
دزدی از دیوار فقارت می رود بالا
 
زنی به دست شوهرش می شود مقتول
 
زنی دیگر برای نان چند فرزند خود
 
به حراج می گذارد پیکرش را
 
وچه ارزان می کند حراچ
 
دراین بازار پررونق
 
گران کالای جانش را
 
 
 
شب، آرام
 
من بیدار،تو بیدار
 
تو اندوه می گریی
 
بر مزار خاطرات رفتگانت
 
جیر جیرک درپای بوته ی گل
 
در موزیک دلگیر شبانه
 
بدرود می گوید قطرات سرداشکت را
 
ومن نیز
 
از لابلای رود پیچ درپیچ سیم ها
 
غرق می گردم
 
در گرداب گریه های بی صدای تو
 
اندوه تورا مرزی نیست
 
اما بر گرد باغ آرزوهای سرابت
 
پرچینی است به بلندای تنهایی من
 
ومن عکس تنهایی ام را
 
از قاب کهنه ذهنم برمی دارم
 
وبر تکه ای کاغذ می آویزم
 
وبه گربه ای خوشبخت می اندیشم
 
 
شب،آرام
 
من بیدار،تو بیدار
 
همه بیدار
 
شب زایشگاه حوادث های بسیار است
 
شب،پناه نامردان بیشمار است
 
شب.....
 
سب.....
 
شب.....
 
نمی دانم چرا بچه گنجشگ های من
 
همیشه می مردند به شب
 
نمی دانم چرا در صبح می آید صدا
 
از بلند گوی بلند مسجد جامع
 
که دیشب یک نفر بدرود گفت
 
 
دار تنگ فانی را
 
نمی دانم چرا محکوم اعدامی
 
به شب آویز می گردد به دار
 
نمی دانم چرا درشب.....
 
نمی دانم چرا درشب.....
 
نمی دانم چرا درشب.....
 
 
         سرایش1375

   «همه جا نشان»

اگر خواهي بداني من كجايم

سراغم رابگير ازموج دريا

شنو ازقعر چاهي تو صدايم

ببين در برگ زردي چهره ام را

بيا در كوچه اي بن بست و باريك

نشانم را بپرس از رهگذاري

نشانت مي دهد ويرانه اي را

همان است خانه ام گر پا گذاري

نشين بر باد صبحگاهي تو روزي

تو را مي آورد رو در كويري

منم تنها وسرگردان درآنجا

نه گل پيدا نه از مرغي صفيري

اگر خواهي نيايي راه دوري

بجوي در قلب خود از من نشانم 

اشارت مي كند بر مشت خاكي

به پايت من همان يك مشت خاكم

            سرآيش1374

                «افسوس»

     وقت پرواز است ولی بال پروازی کجا

     کنج دل زندان غم،شوق آوازی کجا

    نی زدل خیزد طرب،نی زلب آید صدا

    جمع یاران را چه شد،نغمه از سازی کجا

    حسرت دیدار دوست ،تا به کی باید کشید؟

    جان به لب آمد مرا،یار طنازی کجا

    راز دل را پیش کی؟تا به کی باید نهان؟

    جمله راز داران دریغ،محرم رازی کجا

    خون دلها خورده ام،دل شده است دریای خون

    غرقه درخونم ولی،نای ابرازی کجا

    کو زمجنونی سراغ،کو زفرهادی نشان

    شور منصوری برفت،یار سربازی کجا

    قوم در ره مانده را ،صد پیمبر شد رسول

    قبله راجوییم زکی؟طور اعجازی کجا

    ما به مقصد کی رسیم؟پس چه شد پایان راه

    ما ز ره وامانده ایم،گو سرآغازی کجا

                                                 سرایش۱۳۸۶

     نازنینادلفریبی از دل ما می کنی

     جستجوی حال ما اینجا وآنجا می کنی

     من ندانم چیست تدبیر شما در کار ما

     کاین چنیین از سوز دل برما تماشا می کنی

     نیست مروت این دل آزاری که با ما می کنی

     وعده ی مارا تو هی امروز وفردا می کنی

     نی تو سیمرغی در این وادی نه مقصد کوه قاف

     از چه با ما توحدیث کوه صحرا می کنی

     این همه عاشق کشی،ویرانگری از کار توست

     من ندانم از چه اینگونه تو حاشا می کنی

     مرغ این دل شد اسیر آن دل و دام شما

     خود بگو باصید خود تا کی مدارا می کنی

     خاک راهت را به مژگان برکشم تا پای جان

     گر که خواهی،خاک دل ها را تو کیمیا می کنی

     گر چه می دانم که عشاق تو بسیار است ولی

     عاشقی اینگونه شیدا کی تو پیدا می کنی

           سرایش۱۳۸۷«

                 «تقدیر من»

باز رسید ازگرد ره بوی بها ر

من ولی پاییزی وزردم هنوز

سینه ها لبریز عطر عاشقی است

من ولی افسرده وسردم هنوز

من بهارم سال هاست

در هجوم باد وطوفان مرده است

کودک نورسته ی عشق مرا

گرگ بدفرجام عصیان خورده است

چند گاهی است که در کنج دلم

لانه کرده است مرغ حزن آلود شب

آن یکی ناخن فشرده است روی چشم

آن یکی دیگر نهاده است روی لب

هر کجا من می روم در روز شب

سایه ای آید بدنبالم مدام

چونکه خوب خیره شوم بینم که او

درد تنهایی است،مرا خواند بنام

دست من خالی شد از بود ونبود

قلب من با درد وغم گشته است قرین

خنده کردن رفته است از یاد من

گریه ام با سوز و آه گشته است عجین

این چه تقدیری است که این گونه مرا

همنشین یاس حرمان کرده است

ره به رویم بسته است از پیش وپس

او مرا از ریشه ویران کرده است

من در آغاز رهم

لیک پاهایم زرفتن مانده است

 می کشد هر سو مرا این سرنوشت

لاجرم باید روم هر جا مرا او خوانده است

کاش مرا هرگز نمی زاد مادرم

تا چنین افتم به گرداب عذاب

هر چه می جویم نمی یابم پناه

تا رها گردم ازاین بخت خراب

با تمام درد و اندوهم هنوز

چشم به صبح روشنایی دوخته ام

یک نفر می خواندم ازراه دور

آشناست او با درون سوخته ام

                             سرایش۱۳۸۰

                                «آرزو»

           بگذار که درسایه ی گیسوی تو آرام بمیریم

           ناخورده یکی دانه،به صد شوق دراین دام بمیریم

          عمریست که آواره ی این کوچه وبازار توهستیم

          از سفره احسان تودور است که بد نام بمیریم

          ما بر سر هر بام  نشستیم وسرانجام پریدیم

          تقدیر چنین است که بر گوشه ی این بام بمیریم

          ما بنده ی عشقیم وعشق خاطره ی سبزحیاط است

          باشد که از این عشق جگر سوز تو هر شام بمیریم

         ما تشنه ی یک جرعه از آن جام گوارای تو هستیم

         میخانه تو باشی وما تشنه از آین جام بمیریم‌‌؟

         ما مرغ خیالیم که جزقاف وصال تو نخواهـیم

         نـگذار که دربـاغ تمنـای تو ناکـام بمیریــم

                                سرایش۱۳۸۰

                         حریم عشق

         به نام عشق پاکی،ماگنه کردیم

        حـریم عشق نابی را تبـه کـردیـم

        به روی عـاطفـه حـرمت دریـدیــم

        سفیـد عفتی را ما سـیه کردیـم

     «غافل»

 روزی که درفصل بهاران بودیم

 گل به دست میان لاله زاران بودیم

 گل می گفتیم وگل می شنفتیم

 مغرور پی مرور روزگاران بودیم

             آنروز ماغافل از تندباد وزمستان بودیم

 وقتی سفر عشق را با تو آغاز کردم

 روزنه ی امید به روی خود باز کردم

 سفری به عمق رویاهای قشنگ

 رفتنی به سوی «ما»شدن

 سفری به اوج آرزوهای قشنگ

              آنروز ما غافل از ره زودپایان بودیم     

 آنگاه که من تو بر موج سوار بودیم

 از مردم حسود شهرمان کنار بودیم

 دریا آرام ومهربان بود

 غذای ما نان خشکمان بود

 با آب دریا خیس می کردیم ومی خوردیم

  ماهی ومرغ دریا نیز

 بر سفره ی کوچک ما مهمان بود

 آب شور دریا را

 با عطر بوسه نوش می کردیم

 با دستان کوچک خود،پاروزنان

 موج دریا را شاعرانه گوش می کردیم 

              آنگاه ماغافل از گرداب وطوفان بودیم

 آن شب که آغوشم میزبان تنت بود

 تنم آغشته زعطرجانان تنت بود

 کنج لبت سوخت لبم

 هرم تنت سوخت تنم

 که شانه به موی تو زدم

 گه بوسه به روی توزدم

 آن شب زیبا بود

 شاید رویا بود

               آن شب ما غافل از طلوع وبامدادان بودیم

 افسوس که ایام خوش وصل

              ما بی خبر از هجر وغم هجران بودیم

         سال سرایش۱۳۷۳  

    «باغ»

مرا به باغ ببر

شاخه لبريز شكفتن شده است

فرصتي است براي رستن

با باغ همراه بايد شد

با گياه بايد رست

با ساقه بالا بايد رفت

با شكوفه بايد شكفت

لحظه ها رابه شاخه بايد بست

بلبل سجده به گل برده است

كلاغ را تسليتي بايد گفت

مرا به باغ ببر

ديدن داردسرك پروانه

از باغ به باغ،از گل به گل

ديدن دارد خواهش پيچك ز درخت

ديدن دارد عرق شرم علف

ديدن دارد طپش نبض گياه

مرا به باغ ببر

اتاق مسموم تنهايي است

ديوار بهانه اي نيست براي ماندن

همه چيز جريان دارد در باغ

جريان دارد گل،سايه،درخت

جريان دارد چهچه بي وقفه بلبل

جريان دارد بودن من، تو،عشق

جريان دارد خدا

در ذهن شكوفه ميوه تابستان است

نكند باغ فرو افتد از انديشه صبح

نكند حس نكنيم لحظه شبنم را

باغ فلسفه ي آمدن ورفتن ماست

نكند ساده بگيريم برگ درخت را

نكند سير نكنيم

از شاخه ي خشك تا شاخه ي خشك

                                             فرورين 1375

               «وقت پرواز است»

وقت پرواز است ولي، بال پروازي كجا

كنج دل زندان غم،شوق آوازي كجا

ني زدل خيزد طرب ني زلب آيد صدا

جمع ياران را چه شد،نغمه از سازي كجا

حسرت ديدار دوست،تا به كي بايد كشيد

جان به لب آمد مرا، يار طنازي كجا

راز دل را پيش كي، تا به كي بايد نهان

جمله راز داران دريغ،محرم رازي كجا

خون دل ها خورده ام،دل شده است درياي خون

غرقه در خونم ولي،ناي ابرازي كجا

كو زمجنوني سراغ كو زفرهادي نشان

شور منصوري برفت،يار سربازي كجا

قوم در ره مانده را،صد پيمبر شد رسول

قبله را جوييم زكي،طور اعجازي كجا

ما به مقصد كي رسيم،پس چه شد پايان راه

ما ز ره وامانده ايم،گو سرآغازي كجا

                                            1386

«وقتی که نیستی»

نمي دانم چرا وقتي كه نيستي

همي غمگين وبيمار است دل من

هزاران سبزه مي رويد به هستي

نرويد غير اندوه از گل من

غروب دلگير ومن تنهاي تنها

قوي بغضي نشسته روي نايم

چو مي خواهم گريزم زين همه غم

فرو افتاده در عشق هر دو پايم

نمي دانم چرا وقتي كه نيستي

دلم دارد هواي ديدنت را

كجايي تا درافتم من به پايت

كجايي تا بگيرم دامنت را

نمي دانم چرا وقتي كه نيستي

دگر گلها صفايي را ندارند

حقيرم مي شمارند مردم شهر

دگر مردم خدايي را ندارند

چو مي آرم به يادم رفتنت را

رفيقم مي شود غم هاي عالم

اتاقم مي شود خاموش ودلگير

فرو مي ريزدم آوار ماتم

در آن گاهي كه نيستي در كنارم

شبم بي تو شبي تاريك وتار است

سكوتي مي رسد از پشت درها

نصيبم گريه هايي بي شمار است

گهي بر عكس زيبايت نشينم

گهي بر خاطرات پر ز اندوه

گهي پيچم به خود چون مرغ بي سر

گهي گريم بر آن گيسوي انبوه

                                 1375

 vا

روستاي جابوز دبيرستان ابن سينا

«ازاين دنيا گريزانم»

از اين دنيا گريزانم

كدام مقصد؟نمي دانم

هنوزم جاي ترديد است

براي كي؟ چه مي خوانم

نه از شعرم طرب آ يد

نه از ذوقم عجب آيد

زصبر هم ناميد گشتم

كه دير يا زود به لب آيد

اگر پاييز زردم من

سرا پا كوه دردم من

ببين بي تو چه تنهايم

ببين بي تو چه سردم من

اگر از تو فراموشم

چراغي سرد وخاموشم

كمي صبر و تحمل كن

نكن تو ترك آغوشم

چرا از من تو دلگيري

سراغ از من نمي گيري

ببخش گر اشتباه كردم

كه فكر كردم زمن سيري

نمي داني چه دلتنگم

كه با خود هم سر جنگم

غرور من ترك خورده

خيال كردي كه من سنگم

صدايم كن كه تنهايم

شبيه بغض غم هايم

سكوتي در تنم جاري است

كه نيست شوقي به فردايم

از اين دنيا گريزانم

كدام مقصد ؟نمي دانم

هنوزم جاي ترديد است

براي كي چه مي خوانم

                             زمستان 1391

              «اندر سوگ نامه»

روزگار نامه وپاكت چه زود از ياد رفت

سربه خاموشي نهادوآتشش بر باد رفت

كس دگر از پاكت وپستچي نمي گيرد خبر

ني زصندوق وزتمبر مانده است اثر

اشك شوق انتظار نامه هم افسانه شد

تمبرو پاكت،پاكت ونامه زهم بيگانه شد

كس دگرآلبوم تمبري اونياورد گرد هم

ني زتمبري شاد گرديد ني زتمبري پر زغم

آن كبوتر كه او بياورد نامه ها از دست يار

قصه شد،افسانه شد،نقشي كهن بر سقف غار

كس دگر امروزه ننوشت عاشقانه نامه اي

يا نلغزاند به روي كاغذ از شوق خامه اي

با صفا بود نامه بگرفتن زدست دلبران

دزدكي آن هم زدست دلبري بس مهربان

خواندني بود نامه هاي آن نگار نازنين

گرچه خالي بودزپاكت يا يكي تمبربرجبين

موج مي زد شور واحساس از ميان نامه اش

مي تراويد عطر جانش از دهان خامه اش

هر خطش گويا شرابي كهنه بود بر جان من

مي شنفتم ازخطش همچون زلبهايش سخن

نامه ها رفتندوعشق هم رنگ صدرنگي گرفت

عاشقان آواره،دل ها بوي دلتنگي گرفت

مرد چاپارمردو آن پستچي به خواب ناز شد

باز دوراني دگر از نامه ها آغاز شد

                                            سرآيش پاييز 1391

 (بمناسبت 24آذز سالروز در گذشت استاد عزيزم دكتر روحاني)

     اين شعر رادر زمان حيات استاد بزرگوارم جناب آقاي دكتر محمد

حسين روحاني سرودم

ايشان  در آن زمان به تدريس زبان و ادبيات عرب در در دانشگاه آزاد

اسلامي كاشمر مشغول بودند ومن هم افتخار شاگردي ايشان

را داشتم روحش شاد ويادش گرامي

 «مهاجر تنها»

پيري مهاجر مي شناسم من در اين شهر

كز سفر دور ودراز كهنه كتابها

تا بدين جاها رسيده است

راه،ناهموار

كوله بار،سنگين

مهاجر،خسته وتنها

خستگي درني ني چشمانش

فرسايش اورا به تماشانشسته است

آيه هاي يأس و نوميدي 

بر دستان سرد مهاجر،يخ بسته است

صندوقچه اي دارد درپستوي سينه

كه قفل سكوت را يدك مي كشد

تنهايي،نجواي تلخ سكوت را

در گوش هايش به درد مي خواند

آهي سرد وكشيده مي آيد

سكوت را در هم مي پيچد

سكوت آني مي گريزد

تنهايي مي ماند

مهاجر سر بسته كلامي مي گويد:

«من قرباني نيرنگ سكوتم»

اورا چندان خوب نمي شناسم

ولي اين را خوب مي دانم

خانه اي دارد

در شمال خلوت آرام شهر

بر كنار جاده ي سبز زيارت

خمخانه اي دارد از دانش

كه از آن زهر مي نوشد مدام

صرف ونحو را خوانده است

تاريخ را خوب مي داند

پارسي را زيبا مي نگارد

فيزيك نيز بسيار مي خواند

در كلاس درس ،استادانه

عشق را زير وزبر مي گذارد

مهاجر خسته وتنها

خستگي در ني ني چشمانش

فرسايش اورا به تماشا نشسته است

مي دانم مهاجر را ياراي ماندن نيست

كوله بار اندوه را دكر روزي بر خواهد بست

وتنهاي تنها

در تنگناي غروبي دلگير

كوچه هاي شهرمان رابه وداع خواهد بوسيد

و به سوي نا معلوم مقصدي تاريك

تا انتهاي جاده نوميدي خواهد كوچيد

                                              سرآيش1374